ონიანი, სულხან2022-12-122022-12-122019სამართლისა და პოლიტიკური აზროვნების ისტორიის ნარკვევები, წიგნი 4, თბილისი, 2019, გვ. 599-603978-9941-25-656-1https://dspace.tsu.ge/handle/123456789/1990მოცემული სტატია არის პირველი მცდელობა, ყურადღება მიექცეს ერთ უცნაურ კანონზომიერებას, რომელიც ქართული ადათობრივი სამართლისათვის არის დამახასიათებელი. მას პირობითად შეიძლება „უკეთესზე პასუხისმგებლობის მიქცევის“ პრინციპი ეწოდოს. იგი ეთნოგრაფიულ მასალებში დღემდე ფიქსირდება და შესაძლებელია ახსნილ იქნეს, როგორც ხალხის მრავალსაუკუნოვანი ემპირიული დაკვირვების შედეგი ან კიდევ, განხილულ იქნეს მხოლოდ და მხოლოდ წარსულში გავრცელებულ და გარკვეული სახით დღემდე ინერციით შემონახულ ცრურწმენად, რომელიც ყოველგვარ რეალურ საფუძველს არის მოკლებული. ასეა თუ ისე, ერთი რამ ცალსახად დასტურდება: მთელ რიგ შემთხვევებში სწორედ ამ პრინციპით ხელმძღვანელობდა ძველი ქართული იურიდიული მსოფლმხედველობაgeუკეთესზე პასუხისმგებლობის მიქცევის პრინციპიჩვეულებითი სამართალიადათობრივი სამართალისამართლის ფილოსოფიასამართლის ისტორიაArticle